Reizigersgevoel
Gelukkig ontspant de jongen wat. Het verband om zijn handen verbergt gedeeltelijk de brandwonden. Zou het pas geleden zijn? Ongemakkelijk zoekend naar een juiste houding hangt hij tegen de buitendeur van het halletje in de trein. Zijn uitstraling heeft ook iets stoers, zoals lijkt te horen bij puberjongens.
We reizen van Amsterdam naar Rotterdam. Iets houdt mij op deze plek. De jongen met de brandwonden? De muziek van de gitaar? Een jong stelletje zit tegenover mij op de grond. Het meisje moedigt de jongen uit om te spelen en zingen. Hij kijkt onzeker maar doet zijn best. Voor het meisje, zo lijkt het. Het geeft mij dat ouderwetse reizigersgevoel.
Mijn blik richt zich weer naar de brandwonden. Op het hoofd van de jongen resteren slechts wat plukjes haar. Hij kijkt triest en ontwijkt mijn blik. Of doe ik dat zelf? Een sporttas, stevig in zijn handen houdt hij recht voor zich. Een houvast? Mijn gedachten dwalen af naar zijn verleden. Hoe één moment zijn persoonlijke universum en dat van zijn naasten veranderde.
In het halletje verzamelen zich steeds meer mensen. Ze moedigen de jongen met de gitaar aan. Bij het toilet vormt zich een rij. Een meisje met teveel shoptasjes in haar hand wacht op haar beurt. Ze doet haar best om de deurhendel niet aan te raken. Het ziet er uiterst grappig uit. Maar de man die wacht op toiletgebruik na haar kijkt geërgerd en maakt gebaren naar mij. Met de deur op een kier wast de vrouw zorgvuldig haar handen. Vervolgens gebruikt zij alle tasjes om de hendel van de deur weer te kunnen sluiten. Smetvrees overgehouden van corona?
Vandaag vind ik alles mooi en grappig. Ik zie overal liefde en aanschouw deze bijzondere verzameling mensen. Blijkbaar ben ik even heel diep in gedachten verzonken. Want als ik om mij heen kijk is het magische moment voorbij. Passagiers stappen in en uit. De jongen met de gitaar is verdwenen. Ook de gehavende jongeman met de brandwonden is weg. Jammer. Ik wilde zo graag contact met hem maken. Gedag zeggen. Iets. Het halletje voelt akelig leeg.